De Savoie dwarsen

In juni 2024 was ik een week onderweg vanuit Briançon naar Pontcharra. Het doel was om in een zo recht mogelijke lijn enkele massieven van de Alpen te doorkruisen, via zones die specifiek geschikt zijn voor bivakkeren en waar berghutten ontbreken.  Het tweede doel was om dit te doen vóór de start van het wandelseizoen . Dat komt normaal vanaf half juni langzaam op gang. Ik houd enorm van de bergen in dit voorseizoen : het is er onwezenlijk kalm, de bergnatuur ontwaakt en de bloemen zijn op het mooist. De nadelen zijn veel sneeuw, paden die nog niet onderhouden werden, ontbreken van veel services (bussen, winkeltjes, kabelbanen, berghutten, ...) die in de zomer wel open zijn.  Dit doel is vrij aardig gelukt. Voor sneeuw zelfs enorm goed : het voorjaar van 2024 was boven de 2000 m à 2500 m het meest sneeuwrijke van de voorbije 25 jaar.  Zoals steeds had ik voor elke etappe een plan B. Bij onweer of hevige regen werd dat ook toegepast.  Heen en terugreis : met de trein. Heenreis met de

Marais des Tavernes - Allevard - Pontcharra 24 km 850 m stijgen 1950 m afdalen En, de klifhanger van gisteren... tromgeroffel,... Het werden de muizen. Bivakkeren in de rustieke jagershut, op een soort beddenbak, waar ik eerst een plastic zeil over drapeerde. Om 4 uur wakker door de muizen en meteen erna door het magnifieke ochtendkoor van de bosvogeltjes. Mooi weer en al bij al een mooie uitloop-etappe met veel Ardens aandoend bos om deze wandelweek te laten eindigen bij een treinstation.  Het eerste stuk van deze dag werd bepaald door het erg zuivere ijzererts dat massaal aanwezig is in dit stukje berg. In de 17e en 18e eeuw was dit de voornaamste ijzerwinning van Frankrijk. Overal gangen en putten : het werd toen gewonnen zoals de Coltan nu in Congo : veel kleine concessies die elk binnen één familie bleven en die dat combineerden met een klein boerderijtje. En op de duur één superkapitalist in Allevard die met de grote winsten ging lopen. En ook, heel opvallend : bijna alle loofbom

La Martinette - Crêt du Bœuf - Marais des Tavernes 19 km - 1100 m stijgen - 800 m dalen  Vertrekken uit de knusse warme gîte, deze morgen, was tegelijk erg lastig en zeer simpel. Gewoon iedereen een afscheid toeroepen, de regenkleding aan en hop, vertrekken. De eerste klim was langs een werf van EDF. Ze leggen hier een micro-waterkrachtcentrale  aan (1.2 MW). De plek is ideaal voor hen : de drukbuis komt onder een bestaand wegje langs de beek, en de turbine komt in of vlak bij de centrale van Fond de France die ze toch al hebben. Qua pad is het dit jaar troosteloos natuurlijk.  Na het skistationnetje van Le Pleynet ging het veel beter. De piste naar Crêt du Bœuf is gemarkeerd als winters sneeuwschoenenpad ; ik vond het een erg mooi zomerpad door het bos. Veel aangenamer dan de andere paden die de skipistes dwarsen. Na Crêt du Bœuf (geen koebeest te zien) volg ik de lange kam naar Crêt du Poulet (de Refuge op die plek heeft een kippenren). De mist trok eindelijk open en tegen de middag

Chalets d'Olle - Col de la Croix - Combe Madame - La Martinette 14 km 650 m stijgen 1550 m dalen.  Het zachte tikken van motregen maakte me wakker rond 6h30. Gisteren in het zonnetje dacht ik nog over een ambitieuze traverse over de Rocher Blanc. Met de mist zit dat er niet in, Het wordt plan B : supertrage ochtend en Col de la Croix. Op Col de Glandon moet ik beslissen tussen plan A en plan B. Er is daar eventjes 4G bij het buvetje en mijn gevoel wordt bevestigd : het weerbericht van eergisteren klopt niet meer, deze dag zal het de hele dag misten en regenen.    Op het aanlooppad vanuit Col du Glandon was er een eerste obstakel : de resten van een lawine. Het spoor erover was op het randje van suïcidaal ; het werd dus een kronkel door de ijsgrot.  Vanaf 2100 m was er continu sneeuw. Met de mist erbij was het moeilijk oriënteren. Het was vooral lastig sporen. Gisteren, na een nacht met open hemel en "regel correcte" zoals de Fransen dat zo compact zeggen, zakte ik op de k

Chalet de Côte Brune - Col en Cime de la Vallette - Chalets d'Olle 19 km 1250 m stijgen 1200 m dalen Klinkt lichter dan gisteren ? Nope, dik de helft van de etappe was door de sneeuw en dat loopt wat lastiger. Opstaan en inpakken ging vlot. Zou wel mogen na zoveel keer, toch ?  Volgende stap : een werkbaar pad te pakken krijgen om de kilometers lange Vallette te doorkruisen. Had ik al gezegd dat we hier bij nuchtere schapen- en koeienboeren passeren ? Die houden de zaken duidelijk : de brede vallei is Vallon, de smalle die ik neem, is Vallette.  Uiteindelijk bleek het laagste pad dicht bij de rivier het enige werkbare. De andere lopen dood bij een draad of zo.  De onderhoudsploeg was nog niet langsgekomen. Dus was het hier en daar behelpen bij een modderstroom, bij een nieuwe kloof en bij de brug die nog niet teruggelegd was na de winter. Mooie vallei, heerlijk contrast tussen de gezapige weiden en de spectaculaire leisteen kliffen. Hier en daar een klein loofbosje. Die morgen zag

La Grave - Emparis - Tête du Vallon - Chalet de Côte Brune  20 km 1550 m stijgen 900 m dalen De eerste tussenstop was le Chazelet. Om in de sfeer van de tocht te blijven, koos ik niet voor de GR. Slecht idee deze keer. Vroeg op het seizoen wandelen wil zeggen dat er nog niet gehooid is. Bon, dan werd de wandelbroek maar kletsnat. Van bij de start is de toon gezet : graniet was gisteren, kalkrotsen was eergisteren, vandaag is het leisteen : van dakpankwaliteit tot verkruimelde grauwe schijfjes. Blijkbaar een ideale ondergrond voor alpenweiden. Tot op het plateau d'Emparis volg ik de GR. Ik kruis één wandelaar en twee fietsers op wat in de zomer een van de drukste wandelpaden van de streek is. Zalig. De Meije toont zich op haar mooist. Toch tot een uur of 10, dan beginnen de fotogenieke mistsluiers zich beetje bij beetje aaneen te sluiten.  Boven op het plateau is het wat zoeken om de bergbeek te kruisen. De stapstenen zijn duidelijk niet voorzien op de lentedooi. Met wat omwegen en

Monetier les bains - Col d'Arsine - La Grave 23 km 1200 m stijgen 1200 m dalen Het inpakken verliep relax. De tent was droog, alles vond snel zijn plaats in de rugzak. Zo ongeveer de moeilijkste vraag was wat de ideale aanpak zou zijn voor paar natte stukjes gewassen kledij. 2 km verder in le Casset was het mini-museum in een gerestaureerde watermolen open. Rugzak uit en beseffen hoe oneindig goed en luxueus we het hebben in vergelijking met leven in een bergdorp 100 jaar geleden. Rustige klim door een dennenbos, dicht bij het grijze smeltwater van de Tabuc. Hogerop opent de vallei : de Col d'Arsine is een hele brede col met enkele kleine meertjes. Ik klom door tot op de morene van de grotendeels verdwenen gletscher. Ik zit midden in één van de mooiste cirque dalen van Frankrijk : tientallen bergspitsen, daartussen kloven met verse lawines en aan mijn voeten het gigantische gat van Lac d'Arsine. Het niveau van dit meer is bewust verlaagd ; men maakte zich in 1986 grote zorg