Plan B. Van boswandeling.

Dag 6 Refuge de Terre Rouge - Valmeinier - le Prec

21 km 550 m stijgen 750 m dalen

De pronostiek van gisteravond was de juiste : rond de hut lag een lag iets van 2 cm verse papsneeuw. Erg fotogeniek, dat zeker. Maar niet direct wat we aangenaam wandelweer zouden noemen. 

Eerste stop : de supermarkt. Die is vandaag open en in het weekend dicht. Er zijn paden genoeg hier, deze keer kies ik voor bovenlangs. Ze herkenden me nog.

Niets van wat op mijn shopping lijst stond, is hier. Geen muesli, geen instant noedels, geen pasta bekers, geen minuutsoepjes. Dit wordt improvisatie. Als het lukt, heb ik weer een paar manieren extra om lichtgewicht maar zonder gevriesdroogd spul te bivakkeren. 

Na het winkelen blijf ik nog een paar uur hangen in het enige restaurant. Telefoon opladen en zo. De dagschotel was een heerlijke portie ravioles met kaas, recht uit de oven.

En met het vers weerbericht een nieuw plan maken. Voor vandaag blijft het : laag en op plekken waar uitzicht er niet toe doet : het wordt een natte en erg koude dag met vannacht 0°C op 2000 m hoogte. Daarna wordt het eindelijk stabiel mooi weer met een "indice de confiance" die voor het eerst sinds mijn vertrek boven de 50% klimt.

Dus neem ik na die uitgebreide stop de piste naar le Prec die zo'n km of 10 rond 1600 m blijft. Mijn stil verlangen om de bronst van de herten mee te maken wordt een klein beetje ingelost : eerst een hinde op het pad, een heel eind verder linksonder een roepend hert. Heel snel erna knalt een imposant hert over de piste. Was ie van mij geschrokken of wilde hij een krachtmeting met die roepende rivaal ? Ik zal het nooit weten. Voor de rest is de sfeer die van een hike in de Ardennen, ergens in de winter. Mist, een paar graden boven nul, soms wat motregen, sparren, af en toe en rotsmuur, een beekje, een ruïne van een verdwenen boerderijtje.

Le Prec is geen goede bivakplek. Een enorme vlakke weide met picknickbanken en een bron 200 m verderop, dat wel. Maar die wordt ontsierd door een pyloon van een kabelbaan en een van de huisjes is bewoond. 

Ik vind uiteindelijk een fijne vlakke plek een half uur verderop, bij les Cartillières. Op een pad dat ik ooit aan twee mensen aanraadde die hun allereerste huttentocht deden. Ik zie nu wel in waarom ze dat voorstel afsloegen. Ik moet iets van 50 m bushwacken door een steile helling vol frambozenstruiken voor ik het pad beetheb. Het is niet meer in goede staat en wordt wellicht nooit meer gebruikt. 

Nu hopen dat de herten vannacht er meer zin in hebben.