Neen, de herfst is nog bezig !

De tent stond vanmorgen onder de rijm. Helemaal wit. Binnen en buiten. Afschrapen met een lepel en met een handdoek leverde genoeg op om een mooie sneeuwbal te maken.

In Roubion is de straat vol kinderen op weg naar de bus. Tiens, is dat niet wat laat ? Even later duikt het pad een kloof in waar de erosie vrij spel heeft. De bodem bestaat niet uit rots, maar uit kiezels, keien en zand die met tuf (een soort poreuze kalk) aan elkaar hangen. Het kruisen van de rivier loopt erg moeilijk. Misschien is het daarom dat ze de GR5 hier verlegd hebben ?

Op het plateau van Col des Thures komen de besneeuwde pieken van "Les Trois Mages" (de drie wijzen uit het oosten) in zicht. Ook de overkant is heel mooi. Prachtig open zicht. Ik kruis de man die me gisteren het restaurant aanwees. Vandaag doet hij gewoon zijn werk als bergwandelgids. Hij was professioneel bezorgd toen ik zegde dat het doel voor vandaag de Refuge du Mont Thabor was. Waar misschien de sneeuw al blijft liggen. Maar voegde er aan zijn gasten aan toe dat dit nog echt geen winter is. Klopt : de bronst van de herten moet eerst nog komen, de lorkenbossen moeten nog van groen naar prachtig goud verkleuren, die eerste sneeuw is tegen het weekend weer weg ...

In de afdaling naar Vallée Étroite / Valle Stretta blijft het prachtig zonnig weer. De middagpauze is op een bankje voor een chalet, uit de wind met een tent die heel snel terug droogt. Zalig. 

Gespot : een reetje.

Rond 2100 m heb ik genoeg van het brede kapotgelopen pad. Ik ga padloos en ontdek de prachtige canyon van l'Infernet, diep ingesneden, maar in dat stuk met een brede vlakke bodem. Enfin padloos, er zijn overal degelijke koeiesporen. 

Ondertussen is het zachtjes beginnen sneeuwen. Boven de Col, dus vanaf zo'n 2450 m blijft ze ook liggen. Eerst op het gras, later ook op stenen en rotsen.

Vanuit de Mont Thabor hut geeft dit een vreemde omkering. De hele helling is er volgelegd met een soort berg-grafitti : keien in de vorm van namen of emoticons. In de zomer witte keien op een achtergrond van groen gras, nu - heel even en voor mij alleen - zwarte sneeuwvrije keien op een achtergrond van sneeuw.

Ik verken in steeds fellere sneeuw nog de Lacs de Ste-Marguerite en begin dan aan de klusjes van een onbewaakte hut : water halen, hout verzagen,... Ondertussen komen nog twee gasten toe. Heel fijne dertigers die ook een afkeer hebben van de overvolle berghutten en veel enthousiaster vertellen over de baardgier die ze een paar dagen geleden zagen dan over een gekende top of een klassieke trekking.