Hoe van vlakbij ver maken

Dag 7 Le Prec - Mont Coburne - Pte de la Sandonière - Les Marches

xx km 1350 m stijgen 950 m dalen

De grote verbazing deze morgen : geen mist. Het ontbijt en inpakken loopt uit, telkens weer val ik stil om te kijken naar het steeds wisselende spel van wolkjes, mist en opgaande zon die alles snel doen veranderen. 

De eerste stap : het pad naar de stuwdam. Ik heb tijd genoeg, dus verken ik het stadje dat was aangelegd voor arbeiders en werkplaatsen. Een aantal gebouwen staan nog recht en ook een opslagtunnel. Ook een kabeltreintje dat voor het transport zorgde tussen al die niveaus (het stadje strekte zich uit over bijna 100 hoogtemeters).

Aan de overkant maken de herders zich op om samen met wat vrienden alle schapen over het smalle pad onder de kabelbaan naar le Prec te brengen. Daarom was het daar gisteren bewoond : een groepje dat daar schapendraad aan het plaatsen was.

Even lichte paniek wanneer de drie pakezels er alleen op uitgaan. 

De eerste tussenstop is Mont Coburne. Er loopt een oud pad tot de ruïnes van enkele huisjes, veel ouder dan de dam. Het vervolg is onduidelijk. In elk geval niet over de steile rotsplaten zoals de OSM kaart suggereert. Dan maar los door de schapenwei tot ik intak op het gewone pad (ooit nog GR pad). De uitzichten blijven magisch. Wat een kleuren. En wat een stilte. Dat heb ik een paar keer ervaren deze tocht. De stilte zonder schapen, zonder insecten,... is bijna tastbaar op een dag zoals nu, zonder wind.

Mijn tweede doel is Col des Marches. In plaats van het gewone pad langs de hut  neem ik de schapensporen die een hele reeks plateautje aan elkaar rijgen. Daar moet ik ergens mijn handschoenen zijn verloren. Om tijd te winnen hing ik mijn fleece vest los om mijn buik, en de handschoenen zaten in één van de zakken ervan. Stom. En natuurlijk merkte ik dat pas uren later. 

Op Col de Marches kies ik voor Pointe de la Sandonière als extra. Het alternatieve extra was de doorsteek maken naar het colletje onder Roche du Lac, maar die kant zit dik in de mist. Opnieuw is het zelf goed uitkijken naar het meest logische padverloop, het spoor dat op de OSM-kaart staat, slaat nergens op. Wie hier slaafs de gpx volgt op zijn sportuurwerk, speelt met zijn leven.

De afdaling over het GR pad is zalig. Hier is een meester pad-aanlegger aan het werk geweest die de veiligste hellingen mooi combineert met enkele uitzichten over verborgen meertjes en zo.

Bij Refuge des Marches (gesloten, alleen een noodhok als winterhut) is het zoeken naar de beste plek. Uiteindelijk toch gewoon op het terras. Water en composttoilet vlakbij, zelfs een paar crocks. 

Het geïmproviseerde lichtgewicht eten valt mee. Pasta met kaasblokjes, pasta met miso bouillon, thee met chocoladekoekjes na en een greep notenmix vooraf. De nodige vitamines en antioxidanten komen van een royale portie bosbessen overdag. 

Net als ik wil de tent dichtritsen en in de slaapzak duiken, komen nog twee jonge gasten aan. Ze twijfelen tussen de tent en het noodlokaal. 's Morgens merk ik dat ze de helft van de tent achtergelaten hebben. Als dat maar goed afloopt.