Into the wild - softe versie

La Grave - Emparis - Tête du Vallon - Chalet de Côte Brune 

20 km 1550 m stijgen 900 m dalen

De eerste tussenstop was le Chazelet. Om in de sfeer van de tocht te blijven, koos ik niet voor de GR. Slecht idee deze keer. Vroeg op het seizoen wandelen wil zeggen dat er nog niet gehooid is. Bon, dan werd de wandelbroek maar kletsnat.

Van bij de start is de toon gezet : graniet was gisteren, kalkrotsen was eergisteren, vandaag is het leisteen : van dakpankwaliteit tot verkruimelde grauwe schijfjes. Blijkbaar een ideale ondergrond voor alpenweiden.

Tot op het plateau d'Emparis volg ik de GR. Ik kruis één wandelaar en twee fietsers op wat in de zomer een van de drukste wandelpaden van de streek is. Zalig. De Meije toont zich op haar mooist. Toch tot een uur of 10, dan beginnen de fotogenieke mistsluiers zich beetje bij beetje aaneen te sluiten. 

Boven op het plateau is het wat zoeken om de bergbeek te kruisen. De stapstenen zijn duidelijk niet voorzien op de lentedooi. Met wat omwegen en een pittige sprong lukt het toch.

En dan nu - spannend - een nieuw voor mij onbekend gebied : ik duik in de blanco vlek op de kaart. Geen enkel gemarkeerd pad. Een paar vage routebeschrijvingen die je amper terugvindt op het internet. Ik koos voor de lange kam van Rif Tort naar Tête du Vallon. Het zicht op de besneeuwde 3000-ers in Écrins, Aiguilles d'Arves en Aiguilles Rousses zou er fantastisch zijn. Vandaag dus niet, teveel wolken.

Het was een mooie kamwandeling. Bijna overal rustig doorstappen, meestal op een schapenspoor, soms op sneeuw, soms op gras. Beetje open neer. Rechts een soort Lapland-landschap met moerassen en afgeronde toppen, links een vreselijk diep leisteenravijn. 

De bivakplek is vlak bij een herdershut. Ik vond nog andere mooie plekken, vlak en met uitzicht, maar water in de buurt is ook een eis.

Ik zit ruim voor op het schema. Misschien is het daardoor dat ik een dipje had ? De fysieke inspanning met continu de koude wind ? Een uurtje bijwarmen en dutten in de slaapzak was absoluut nodig voor ik aan wassen, water halen en avondeten toe was. Lang geleden dat ik het nog had. Vroeger bij alpinisme had ik het wel eens : even crashen onder een paar dekens bij aankomst in de berghut na een zware bergtop.

Op de top van de Tête du Vallon had ik een vreemde ervaring : vier schapen waren rustig aan het grazen. Erg vreemd, nergens in de streek zijn herders en schapenkuddes toegekomen. Toen ik een foto wilde maken trokken ze zich terug achter de kam. 10 seconden later stond ik op de top, met open zicht op alle hellingen : geen schaap meer te zien. Spoken ? Een beam me up poort voor schapen ? Een ondergronds schapen-paleis waar ze overwinteren ?

De lange kam naar de Tête du Vallon in de retro. Deze kant zijn steile leisteenkliffen. De andere kant zijn zachte grashellingen.

Meer informatie :
GR54 tot Rif Tort.
Dan meerdere mogelijkheden om de Tête du Vallon te bereiken. Ik koos voor de kam vanaf "Côte Essuite", omdat dit het mooiste uitzicht geeft op les Grandes Rousses. Wie de omweg naar Lac Lérie en Lac Noir maakt, zal wellicht kiezen voor de efficiëntie en pas op het colletje Pt2373 de kam bereiken.
Afdaling van de Tête du Vallon over de kam van "Côte Pissette". Topo op Altitude Rando.

In het seizoen bewaakte berghutten in de buurt (allemaal kant Emparis) :
Chalet du Fay, Refuge des Mouterres, Refuge du Pic du Mas de la Grave. 
Onbewaakte bivakhut in de buurt : Chalet de la Buffe

De hutten in la Vallette zijn allemaal gereserveerd voor de herders en zijn niet geschikt als bivakhut.