Nagenieten

Zaterdag 22 juli

Salvan - Col de la Golette - Salanfe - Susanfe
16 km - 1450 m+ 1250 m- 7h

Het afscheid deze morgen verliep zonder veel drama. Een laatste ontbijt samen buiten in het gras, op tijd naar het stationnetje van Médettaz en iedereen uitzwaaien.

Daarna was mijn eigen rugzak ook snel gemaakt. De eerste 600 m stijgen doe ik mezelf cadeau. De télécabine brengt me naar Le Creusaz. Dan deels over skipistes,  deels over mooie bergpaden bereik ik de Col de la Golette. Ik daal af, de anderen die me inhaalden toveren touwen en klimgordels uit hun rugzakken en maken zich op voor een pittige alpinistenroute op oostkam van de Luisin.

Eerste tussenstop op de afdaling : de arseenmijn van Ottans. Nu neem in me veel meer tijd om die mijnsite te verkennen. Met de groep, in een beginnend onweer, was daar geen tijd voor. Er is ook een interessant stuk uitleg over de geologie hier. De tocht die ik vandaag maak is blijkbaar een reis door de tijd. Ik start in de gneis en graniet van Aiguilles Rouges, en vervolg met kalkzandsteen, mergel, leisteen en kalksteen... op 4 km doe ik 400 miljoen jaar. 

Salanfe werd in de 19e eeuw bij de toeristen aangeprezen als de mooiste alpenweide van Zwitserland. Die is verdwenen onder een stuwmeer. Blijkbaar is er iets mis met de dam of zo, het meer wordt al heel lang niet meer gevuld. 

(2 dagen later vond ik het verhaal. De bodem is veel poreuzer dan de geologen hadden voorzien. Het meer loopt gewoon leeg langs ondergrondse gangen in de kalksteenbodem. Tot groot plezier van het welness centrum in Val d'Iliez, aan de andere kant van de berg, dat plots veel meer thermaal water kan capteren). 

Ik doorkruis het kilometer brede kiezelstrand, samen met een ouder Zwitsers koppel. Ze wijzen me op nog een andere miskleun ten opzichte van, "le plus beau alpage de la Suisse" : dit was ooit militair oefengebied. 

Ik ruim nog wat oud ijzer op en wens dit hele gebied het allerbeste in het vreselijk langzaam terugkomen van gras, bloemen en struikjes op deze kale vlakte. Even verderop, bij plan Château heb ik een beeld van wat het moet geweest zijn / ooit kan worden. Gras met breed meanderende forellenriviertjes.

Op Plan Château heb ik een vreemde gewaarwording, verticale rotstorens uit de Dolomieten, Noors mos, Schotse highland koeien, Zwitserse koebellen... waar ben ik eigenlijk?

Terug in afzien-modus voor 500 m stijgen. Ik wordt ingehaald door een Amerikaanse expat die in Genève woont. Na de Col draaien de rollen zich om : ik had al gemerkt dat hij wat hinkte bij het klimmen. Bij het afdalen blijkt die kwetsuur veel meer op te spelen - hij daalt vreselijk traag af. Ik maak me wat bezorgt maar hij wuift mijn EHBO-aanbod weg.

De Cabane de Susanfe is op dit weekend met mooi weer veel te druk. Ik wou nochtans blijven : twee mensen pakken gitaren uit en maken zich klaar voor een optreden. Teveel mannen die te macho worden door teveel bier ... neen. Ik laat de refuge dus snel achter me.

De bivakplek zoeken is een processie van Echternach. De eerste zones zijn te mottig : dit was ooit de bouwwerf voor de tunnel die het water van Susanfe naar het stuwmeer van Salanfe voert. Eigenlijk wou ik toch al verder, naar de vallei van Gietroz, waar geen enkel pad loopt. Ik ga even kijken en ... die plek valt ook af want de vallei is een grote geiten-weide. 

Dan maar een stuk lager. Vlak bij de lege bedding waarin hier en daar een lauw zitbadje lonkt.

Een kwartier later zie ik een Frans koppel dezelfde omzwerving maken. Ze zetten hun tarp 50 m verderop. We besluiten samen te eten. Heel fijne mensen : twee gepensioneerden uit de Chartreuse. Heel verfrissend om te zien hoe ze hun tarp maken met een simpel stuk dekzeil van een bouwwerf - geen dure toestand met één of ander astronautentextiel. 

Ik geniet nog na met de Tour Salière die langzaam rood kleurt en de zwaluwen die nog lang hun acrobatische bochten trekken om onzichtbare insecten te plukken. 

Enig minpuntje : de patou hond van de geitenboer is hier komen rondhangen. Ik leer bij : ze waken ook heel de nacht door. 

Blijkbaar mag ik hier zijn, als ik maar in mijn hok / tent blijf. Afwachten wat dat wordt.