Hoger is het beter

Woensdag 19 juli 

Le Buet - Loriaz - Col de la Terasse - Emosson
14 km 1500 m+ 850 m- 7h

Inderdaad, dezelfde tocht die ik vorige week deed, maar in omgekeerde richting. Door het weer, de groep en - jawel, lieve familie van me - de andere wandelrichting, was het een heel andere beleving. 

We hebben geen wekker nodig in de Gîte de Mermoud. Een onweer dat het hele huis doet trillen wekt ons rond 6h30. Wat een geluk dat we de overnachting in de gîte gepland hebben en niet op de camping van Buet.
We staan rustig op, doen ons tegoed aan het royale ontbijt met zaken die we na drie dagen bivakkeren al missen : yogurt, vers afgebakken brood, een banaantje,... Ondertussen waait het onweer weg en breekt de zon door.

We starten met de klim naar Loriaz. 720 m klimmen over goede bospaden. Dat is voor de groep ondertussen een niet onaangename opwarmer, waar het ritme zo ingesteld is dat interessante verhalen en discussies ruim plaats krijgen. 

Na de stop in Refuge de Loriaz gaat het verder boven de boomgrens. De 4000-ers aan de overkant blijven hardnekkig in de wolken. Het pad volgt eerst horizontaal een oud kanaaltje dat water uit de beek aftapte naar de alpage. Dan gaat het resoluut omhoog via een oude morene die een lang vergeten gletscher hier ooit bijeen duwde. 

Bovenop die morene is het gedaan met de bloemetjes. Een groep steenbokken met lange hoorns blijft rustig zonnen en dutten. Wij pakken het spannendste deel aan : over sneeuw, schuivend puin en op het einde klauteren, naar de Col de la Terasse. Zeker de laatste sneeuwplek is spannend : precies voor plekken als deze hebben we 3 dagen geleden intens geoefend. Iedereen raakt er zonder stress en problemen door. 

De beleving van de Col is helemaal anders. Toen : de machtige uitzichten. Nu, de luxe om zo'n prachtige locatie te beleven met alleen onze groep. We dwalen nog een klein uur rond in dit unieke plateau met gladde granietruggen en blauwe meertjes met ijsschotsen. 

De afdaling van de Combe de Veudale begint ook met een pittig stuk sneeuw. In de afdaling merk ik een heleboel dingen op die ik vroeger nooit had gezien (alle vorige keren deed ik 'm bergop). We zijn maar met drie groepjes op weg : een stel vrolijke Zwitsers die de hond dragen in de rugzak, een trailrunner en wij. Misschien daarom dat we zoveel wilde dieren spotten. Uiteraard steenbokken maar ook twee gemzen vlak boven ons.

Het probleem van de bivakplek stelt zich steeds nijpender. De plek die ik had voorzien is nog te nat door smeltwater. En we willen beschutting voor de harde westenwind. 

Het wordt een plek boven de stuwdam, met mooi uitzicht op de Valais - de Zwitserse Rhônevallei. Ik was de plek eerst voorbij gelopen maar de fijne neus van Hanne en Annelies bracht ons op de juiste plek. Hoger dan ik bij mijn eerste verkenning had gezien. Uit de wind en uit het zicht van de parking met campers. De grond is vlak, maar erg stenig. We leren van elkaar alle kneepjes om piketten en stormlijnen vast te zetten met steenblokken.