Hindernissenparcours en twee vermisten

St-Pierre d'Entremonts - Col de Ruchére - woensdag 5 oktober - 1050 m+ 300 m- 14 km
Extraatje op Petit Som : 350 m+ 350 m- 2.5 km

Relaxe start vanuit de camping voor de ene, vanuit de bakker voor de andere. De eerste tussenstop was het kasteel. Het bezoek aan de ruïnes was lekker uitgebreid ; het excuus was dat de tent moest drogen.

We kozen voor de GRP. Omdat de andere route wellicht te technisch was. Dacht ik. Dat kwam bedrogen uit. De afdaling van de Pas Dinay (normaal een gewoon bergpad) was veranderd in een schuivende puinbak omdat een paar ontwortelde bomen alles hadden losgemaakt. Een ideaal moment om nog eens te oefenen hoe je veilig haarspeldbochten neemt op terrein waar iedereen stenen kan losgooien. 

Op onze kweeste door het herfstbos werd onze fellowship nog op andere manieren gedwarsboomd. Een erg recente rotslawine die een heel stuk bos had weggevaagd (en het pad). Een stuk moeras (met bijzonder weinig muggen). Boswerkers die met enorme machines de wegen kapotmaken. Bronnen die drooggevallen waren waardoor we naar een andere uitweken (fraai stukje planning trouwens vond ik zelf). 

Op de Col de Ruchére waren al die hindernissen achter de rug. Een heerlijke open weide, met rondom ons de toppen van de Chartreuse in het prachtige avondlicht. Na een groepsdiscussie over het gedrag van de koeien (die een km lager in diezelfde fraaie weide staan) wordt de plek goedgekeurd. 

Met Tim en Leen trek ik nog een sprint naar de Petit Som, zo'n 350 m hoger. Ondanks zijn bescheiden plek naast de Grand Som is dit toch een echte top waar je het gevoel hebt boven de wereld te staan. Jura, Bauges, Belledonne, Mont Blanc, zelfs de Cevennes in de verte... allemaal scherp zichtbaar in de heldere herfstlucht.

Na het avondeten is er even een kleine bezorgdheid. Hanne en Nele zijn spoorloos. Door een of andere speling van het reliëf was hun gelach niet te horen, alhoewel ze misschien maar 200 m verderop zaten, een stuk lager dan onze tentjes.

Het moment na de zonsondergang was magisch. Het langzaam wegebben van het laatste beetje oranje licht boven de Grand Sure in het westen, de eerste sterren, en het langzaam tevoorschijn komen van de maan pal boven de Grand Som. Een paar vleermuizen die de bosrand op en neer vliegen. Een hert dat nog één keer roept in de verte. 

Bijzonder moment : één van mijn vaste ritueeltjes bij een nacht in de bergen is even kijken of de melkweg zichtbaar is - uiteraard bij dit wolkenloze weer. Ik werd verrast door een vallende ster.