Ik ga naar de bergen en neem mee ... een zonnebril en ... oordopjes

Tré-le-Champ - Flégère - Col de Brévent - Moëde - woensdag 21 september - 1475 m+ 1250 m-

Opnieuw een stevige en erg mooie etape bij absoluut magnifiek weer.

Het begon nochtans met verbazing over de typische trekker op de TMB (Tour du Mont Blanc). Voor veel mensen is dat een mix van een eerste berghuttentocht en een ervaring die je deelt met (vaak jonge) wereldreizigers en die zijn er genoeg : ik deed de klim deze morgen met een koppel uit Israël, 2 duo's uit Quebec, 2 mannen uit Polen of zoiets en in de hut en bijhorende bivakplek waren ook Britten, Vlamingen en Kiwis. En ook een paar Fransen. 

Het resultaat : veel onkunde, kopiëren van elkaar ipv. te luisteren naar de locals, veel kleine blessures ...

Niemand wist dat alle kabelbanen (zoals elk jaar) sluiten half september en dat dus ook alle terassen en zo ook sluiten en dat er dus geen water is behalve in de paar meertjes.

Het meest tragische was de Italiaanse die even mee optrok in de vaste overtuiging dat ze op dat ander pad zat, zonder die sectie met ladders. Zo'n 10 min voor de ladders beseften we in het groepje wat haar fout was, maar we overtuigden om mee te gaan kijken. Dus keek ik, samen met haar, tot plots... Zo'n intense aanval van pure paniek, onversneden hoogtevrees, had ik nog niet gezien. Maar goed dat die aanval er kwam toen we keken hoe anderen het deden, en niet op de derde ladder of zo.

De TMB-ers trokken naar Lac Blanc. Ik hield het bij de Balcon Sud. Een balconpad is zogezegd vlak, maar gaat eigenlijk op en neer. Roodbruine struikjes, bleke rotsen op de voorgrond, duistere bossen en een eindeloze reeks rotspieken met resten stervende glerschers aan de overkant. En boven dat alles de Mont Blanc, schitterend wit. Ik raak er niet op uitgekeken.

Ook als ik bergop kijk is het de moeite. Rossig gekleurde rots, scherpe pieken... Logisch dat ze dit stukje Alpen de Aiguilles Rouges noemen.

Het enige nadeel : er is overal motor-lawaai. Vooral helicopters, de hele dag door. Typisch voor Chamonix. Maar goed, ik heb zelf voor deze route gekozen ; ik had ook via de Col de Salenton kunnen gaan, veel minder druk, maar dan niet met  de fantastische zichten van vandaag.

Onder de Brévent neem ik een lange pauze. Ik raak aan de praat met een andere trekker die de Aiguilles Rouges doorkruist met een bivaktentje. Uiteraard over de beste tactiek voor het prangende probleem van watertekort in deze zone : de paar gekende bronnen zijn dit seizoen allemaal drooggevallen.

We leggen onze ideeën samen, en het wordt de trek naar Moëde. Via een afgelegen vallei (je kan er van beneden uit niet in omdat de Canyon van de Diosaz- beek een normaal pad uitsluit). Mijn tijdelijke wandelmaat perst er nog een sprint uit naar de berghut van Moëde Anterne. Dat zie ik niet meer zitten - het wordt een bivakplek half op het pad.

De hele avond en nacht krijg ik een van de natuurspektakels waar ik op hoopte op deze tocht : het burlen van de herten. Alle mannetjes krijgen in de herfst een opstoot testosteron en laten dan de gewone discretie vallen. De hele vallei is gevuld met zwaar loeiachtig gebrul. Wat zitten er hier veel herten !

En ja hoor, ook vandaag kruiste ik een paar gemzen. Ook marmotten en steenblokken.