Einde van de zomer - Einde van Aiguilles Rouges

Désert de la Platé - Flaine - Magland - vrijdag 23 september - 525 m+ 2050 m- 

's Morgens sluit ik aan bij het ontbijt in de berghut. Ik raak er aan de praat met drie trekkers die gisterenavond laat met gigantische rugzakken zijn toegekomen. Zij doen een trekking met de parapente : te voet klimmen naar een geschikte Col of top, de parapente (een extra groot valscherm waarmee je beter kan zweven)  openplooien, jumpen en dan zo ver mogelijk zweven. Ze hebben ook een slaapzak, eten en kookvuurtje mee en zijn telkens een paar dagen aan een stuk onderweg. Ze gaven toe dat dit alleen is weggelegd voor gevorderden met een perfect gevoel voor wind en thermiek. Een tent namen ze niet mee : hun type trektocht kan alleen bij droog weer.

De hut ligt ongeveer op de rand van de alpenweitjes. Erboven start de steenwoestijn van de Platé : kalkplaten doorsneden met erosiegootjes en -goten in alle maten. Het is muisstil en ik ga volledig op in het speuren naar de paar steenmannetjes en verfstreepjes die het pad markeren, en in het stappen over de gootjes.

Bij de skipistes van Flaine is het gedaan met dit plezier. De GR volgt er de skipistes en om skiën mogelijk te maken heeft men in dit unieke landschap de rotsen vermalen tot saaie grindstroken.

Voorbij Flaine wordt het terug interessant. De GR daalt rustig verder, eerst langs de Lac de Flaine en dan door Gorges de l'Epine.

Het meer kreeg deze kurkdroge zomer alleen gezuiverd afvalwater. Blijkbaar werkt het station niet goed genoeg want het meertje was gekrompen tot een zielige blauwgroene algensoep. De setting van het meertje was veel interessanter : een kloof van een paar 100 m breed uitgeslepen door een ijstijdgletscher. Magnifiek hoe elke kreet een paar keer herhaald werd door de echo. 

De Epine stond natuurlijk droog. De afdaling volgt het muilezelpad dat hier en daar met hamer en beitel uit de rots is gehakt. Het Savoie van vóór de skipistes in de bergen en vóór de high-tec bedrijfjes die de vallei vullen. 

Collonaz was een prachtig onderhouden gehucht met eeuwenoude chalets. De ruïne van de kolenmijn van l'Epine getuigt van de armoede en het harde labeur. Gangen van net iets meer dan één meter hoog, kil en vochtig,...

Morgen stukje met trein en bus, naar een ander massief : les Bauges. Er komt een reeks koufronten aan met sneeuw tot 2000 m. Les Bauges is een stuk lager dan les Aravis die eerst gepland waren en er zijn meer onbewaakte berghutten voor als het te gortig wordt. Mijn tentje is niet voorzien op sneeuw. 

Een echte traversée van de Savoie is dus voor een andere keer.