Het perfecte geo-pad

Bonverdan - Combe d'Ire - Le Charbon - Le Reposoir - maandag 26 september - 950 m+ 1350 m-

De eerste twee uur van de tocht werd er amper gestapt. Voor het heel slechte weer van komende woensdag (een koufront recht uit Groenland met sneeuw tot 1800 à 1900 m) wilde ik minstens een keer binnen slapen. Meer naar het westen zijn er in de Bauges geen echte bivakhutten genre Bonverdan waar ik vannacht sliep, degelijk geïsoleerd en met een houtstof zodat natte spullen kunnen drogen (in de oostelijke helft zijn die er wel).

Op het enige plekje met 4G werd het een frustrerende belronde. Gîtes d'étape en B&B waren gesloten of plots volzet als ik vroeg voor 1 persoon 1 nacht. Uiteindelijk werd het iets in Feclaz en daarmee was ook de wandelrichting voor vandaag vastgelegd. 

Eindelijk krijg ik wat zicht op hoe de Bauges in elkaar zitten. Diepe smalle valleien met dicht en duister gemengd bos. Hogerop, en enkel op de wat vlakkere stukken : alpenweiden met melkkoeien en soms eens melkgeiten. Om het voor die mensen leefbaar te houden een aantal 4x4 pistes. Boven dat alles een reeks scherpe kalkspitsen die niet echt een keten vormen maar gewoon zo'n beetje overal alleen of in een rijtje staan. Meer naar het westen van de Bauges zijn de valleien een stuk breder en zijn er ook dorpjes. En helemaal in het westen is er een soort plateau of kam die uitkijkt op het Lac de Bourget, 1200 m lager.

Het nadeel is dus dat door die 4x4 pistes veel van de oude paden niet meer onderhouden worden. Jammer.

De hut van Bonverdan ligt midden in zo'n duister bos. Via oude paden stak ik naar de volgende vallei over. Net onder Col Cherel verliet ik de GR en werd het een lang stuk 4x4 piste. De klim naar de alpages van Le Charbon was weer op oude bergpaden. 

Bij de bivakhut van La Combe kruis ik de enige andere wandelaar van vandaag. Het bleek een geologe uit Grenoble die samen met het park een geologische themawandeling uitwerkt. Ze liet nog niet in de kaarten kijken ('s avonds wel, ze was vrij positief - een paar zones met fossielen, het verhaal van de verschillende soorten kalksteen,...).

De afdaling was een feest. Eindelijk wat zon en een gevarieerde route. De GR volgt het oude herderspad naar la Combe, deels uitgehakt dwars door een rotswand met een paar prachtige panorama punten. Bij Bornette zag ik weer een ander nadeel van die recente pistes : door de mobiele melkmachines raken een aantal gebouwen op de alpages (nog meer) in verval. Le Mollard waar ik eerst wou bivakkeren was zo'n triestige ruïne (even een voetnoot : alleen vlak bij de gebouwen zijn er geen koeien, overal elders is het ofwel steil bos ofwel weide vol veel te nieuwsgierige koebeesten en vol veel te verse vlaaien).

Ik sta uiteindelijk gewoon op de parking van Le Reposoir (geen idee waarom dat zo heet). Vlak, droog, niet discreet maar ik stoor niets of niemand.